1/3
Assassin's Creed: Unity
Devrimin ışığında dört kahraman yükseliyor!
Bundan yıllar önce heyecan içinde beklediğim bir oyunu hatırlıyorum. O dönem Prince of Persia ve Splinter Cell hastası bir oyuncu olarak tam bir Ubisoft hayranıydım. Yeni oyunun ismi bile tüylerimi diken diken etmeye yetmişti. Suikastçı olup, sofistike mekânlarda tarihe farklı bir bakış açısıyla yaklaşma fırsatı beni benden almıştı. Zamanla oyunun videoları, görüntüleri geldikçe heyecanım kat be kat artmıştı.
Assassin's Creed belki de oyun tarihinin en orijinal yapıya sahip serilerinden birisi. Bilinmeyen teknoloji ve eşsiz tarih sosu onu rakiplerinden ayırıyor. Ama neden eleştiriliyor? Oyunu çok seven ben de dâhil neden oyuncuların birçoğu tarafından sürekli topa tutuluyor? Bunun cevabını böyle kapsamlı ve geniş bir açık dünya oyununu her yıl çıkartmaya çalışan Ubisoft verebilir sadece. Vermesine verir de biz tatmin olur muyuz işte ondan pek emin değilim. Assassin's Creed zirveyi yaşadığı Brotherhood'dan beridir serinin sadık fanlarını bile tam olarak tatmin edemiyor. Bunda gerek teknik olarak çok şişmesi, gerekse mekân seçimleri büyük pay sahibi.
Benim anlamadığım şey ise halen oyunun düzgün bir kontrol ve dövüş sistemini oturtamaması. İlk oyunun dövüş sistemi berbat ötesiydi, hantallıktan ölüyordu. İkinci oyunla düzeldi, Brotherhood ile sorunsuz işlemeye başladı. Tamam, zor değildi, rekabet hissi uyandırmıyordu ama işliyordu. Ezio ile arka arkaya otuz düşmanı alt edebilmek gerçekçi bir his uyandırmıyordu ama karizmatik ve eğlenceliydi. AC: III’ de yeni bir sisteme geçildi. Ubisoft, elinde olan sistemi rekabetçi bir düzeye taşısaydı herkesin takdirini kazanabilirdi. Benim gördüğümse daha çok sinematik sahne ve kontrolümüz dışında kendi kendine ilerleyen bir dövüş. Üstelik yapay zekâ da olmayınca o koca oyun saatleri boş geçmiş gibi hissettim. Eğer benim gibi oyunları %100 bitirmek gibi saplantıya sahipseniz bu durum öyle can sıkıyor ki anlatamam.
