Bilmiyorum, bugün çok güzel bir haberle uyandım. Benim çocukluğuma, gençliğime ve bugünüme uzanmış, eksi ama bir o kadar da yeni bir dostun doğum günü olduğunu öğrendim. Oyunculuk geçmişimde büyük izler bırakan ve yıllar geçse de o çocuksu ruhundan bir şeyler kaybetmeyen bir dost.
Naughty Dog ismi benim için çok fazla şey ifade ediyor. PS1 döneminde arkadaşımın yanına geri dönüyor ve bir kez daha o büyülü dünyaya adım atıyorum. Turuncu garip bir tip var ekranda. Ekran dediğim tüplü minik bir şey ama o kadar büyülü ki anlatamam. Platform oyunlarına hastayım zaten, fakat ilk defa böyle inanılmaz bir iş görüyorum.
Her şey üçüncü boyutta ve ben karakterimi 3. Şahıs açısından görüyorum. Zıplıyorum, dönüyorum, ölünce sinirlenip elimdeki oyun koluna kızıyorum. Ne yani? Kol işte, kol bozuk!
Kolun bozuk olması gibi bir durum söz konusu değil, ben yeteneksizim. Eh, Crash Bandicoot hiçbir zaman öyle basit bir oyun olmadı. Gittikçe zorlaşan, hatta saç baş yoldurtan bir oyundu. İlk beyaz saç tellerimi daha çocukken, Crash oynarken çıkarttım. Tabi canım benim kafa bembeyaz, boyatıyorum.
Ne kadar gıcık olursa olsun bağrıma basmıştım Crash’i. PS1 almamın nedeni ve hayatımın anlamıydı. O zamanlar hayatın anlamı benim için pamuk şeker olduğundan, benim için büyük bir sıçramaydı.
Crash 2 çıktı, Crash 3 çıktı… Hepsini oynadım, oynamakla da kalmadım, %100 bitirdim. Farklıdır benim için bu şirin Bandicoot -ki hepimiz bir dönem onu tilki sandık ve ona göre muamele ettik- ayrı bir noktadadır. Firmanın tüm oyunlarını bayılarak oynadım ama o ilk an benim için özeldi işte.
Bu söylediğimden şu anlam çıkmasın: Emin sadece Crash’i beğeniyor, hayır hepsine eşit ölçülüyüm, hepsini seviyorum ama Crash ilk yahu! O elma bazukasının eğlencesini sizinle tartışmak bile istemiyorum. İkiye bölündükten sonra bağımsız giden ayaklara az gülmedim. Dr. Neo Cortex’i boşuna idolüm yapmadım.
Büyük ihtimalle bu yazıdan sonra gidip tüm Crash serisini yeniden elden geçireceğim. Zaten ne zaman oynasam hep aynı şeyleri hissediyorum. O çocuksu ruhunu oyunun çıkışından yıllar sonra bile hissedebiliyorum. Harika bir oyundu, PS1’in beni şahsi fikrime göre en ama en iyisiydi. O kaçış sahneleri, muhteşem boss dövüşleri ve Crash’in sınırsız mizahı…
Aslında çok eski bir oyun değil ve bu yüzden benim gibi birçok okurun da anılarının canlandığını görebiliyorum. Dünya uyuzu platformlar, zamana karşı yarışlar nasıl unutulur? Hele bir de yarış oyunu çıkmıştı, iyice delirmiştik. Yanımızda arkadaşımızla, oraya burada TNT tuzakları kurar hale gelmiştik.
