Yepyeni bölümümüze girerken kollarımın inanılmaz ağrıdığına dikkat çekmek istiyorum. Her tuşa bastığımda resmen acı çekiyorum. Istırap çığlıkları atmıyorum bekli ama kedim arada pati geçirip bu açığı da kapatıyor.
Hak ettim…
Sen misin spora başlayan? Çek acısını bakalım. Birde klima soğuğunu yedik, oh mis. Ağustos günü nasıl acı ile kıvranırsınız konulu çalışmanın canlı örneği olmayı başardım. Başarılarımın devamını sakın dilemeyin! Harbi küserim, daha da konuşmam. Gerçi konuştuğum da yok, yazıyorum.
O zaman yazmam bir daha! Yok, o da olmaz, dayanamam yazarım. Hele birde klavye rahatsa, demeyin keyfime.
Bu hafta ne yazacağımı inanın hiç bilmiyorum. Asında bunu sebebi konu bulamamak değil bayağı nereden başlayacağımı bilemiyorum. Aslında sizinle oyunlar sanat mı diye tartışalım istiyorum ama bu biraz daha ertelemek istiyorum.
Merak içindeyim çünkü yeni bağımlılığım Dark Souls 2’de neredeyse üçüncü ayımı doldurmak üzereyim. Araya giren Mass Effect, Titanfall haricinde son zamanlarım genellikle eve gelip Dark Souls oynamakla geçiyor. Rahatlıkla söyleyebilirim: Dark Souls benim için çoktan oyun olmaktan çıkıp bağımlılık haline geldi.
Mir oyun bizi nasıl kendine bağımlı eder? Football Manager oynarken balıkları beslemeyi unutan ahali neden kendini o bilgisayarın başından kaldıramaz?
Manyak mıyız yahu biz?
Bir oynadın, iki oynadın, e bırak artık şu oyunu! Kalk, çık hava al! Ne? Skyrim’in dağ havasını mı solumak istiyorsun?
He, tamam o zaman, Skyrim’e laf yok.
Bir şey diyeyim mi? Oyun bağımlılığının kendisi değil de bir oyuna saplanıp kalmak hakikaten çok enteresan bir durum. Genelde bir oyuna böylesine bağlanan oyuncu tipleri, her köşeyi didiklemeye alışkın, sapkınlık derecesinde meraklı, Warrior Within’i Su Kılıcı’nı bulmadan bitirmemekte kararlı bir tür olarak ön plana çıkıyor.
Bence tüm dünyanın bu adamlardan korkması gerekiyor. Aynı zamanda bu türü öyle kolayca tatmin de edemezsiniz! Onlara sağlam bir içerik vermezseniz ofisinizi basarlar, ağzınızı burnunuzu kırarlar.
