F.E.A.R. 2: Project Origin

Uzak Doğu’dan çıkan uzun saçlı küçük kız figürünün beyaz perdedeki başarısı, video oyunlarında da vuku buldu. 2005 yılında satışa sunulan F.E.A.R. , kullanıcılara korku filmi tadında, oldukça etkileyici bir FPS deneyimi yaşattı. Monolith imzalı yapım için iki ek paket yayınlansa da, bunların her ikisi de orijinal oyunun başarısından uzak kaldı. Zira Monolith, projeyi başka yapımcı firmalara vermişti. Bu tecrübenin üzerine yapımcı ve yayıncı firma arasında bir ayrılık yaşandı ve Monolith, F.E.A.R.’ın isim haklarını kaybetti. Orijinal oyuna Project Origin ismiyle devam etme kararı alan yapımcılar, birkaç ay sonra müjdeli haberi vererek, F.E.A.R. 2’nin isim hakkının yeniden Monolith’e geçtiğini açıkladı. Bu karmaşa neticesinde yapımın tam adı F.E.A.R. 2: Project Origin olarak belirlendi.

"Eski ve yeni F.E.A.R. arasındaki grafik farkına baktığımızda, efektlerdeki değişim dikkat çekiyor."
2005 yılında yayınlanan ilk F.E.A.R.’ı yazma keyfine nail olduğumdan beri devamının gelmesini sabırsızlıkla bekledim. Nihayet yeni oyun, Şubat ayının ortasında satışa sunuldu ve ben de incelemesini yazmak için bilgisayarın başına kuruldum. Korku filmlerine ve oyunlarına karşı zaafımı bildikleri için, ofiste kimse F.E.A.R. 2’yi yazmaya yanaşmadı bile. Zaten deneyen olursa, Alma’nın (Şeytani küçük kız) Beckett’ın (Oyunda yönettiğimiz karakter) ekibine yaptıklarının beterini yapacak kadar gözüm dönmüştü! Gerçi bu konuda Alma hiç de fena sayılmaz. Güçleri dörde katlanan küçük kız, yer yer(!) şirin görüntüsünün aksine tam manasıyla bir ölüm makinesine dönüşmüş durumda.

"Bakkal adresi tarif ettiğine bakmayın. Direktif veriyor, emirlere uymayan ölmeye mahkum!"
Programlanmış sahneler

Oyunun ilk anından itibaren yönettiğimiz karakter olan Becket’ı rahatsız etmeye başlayan Alma’nın hikayesi, bu oyunda bir nebze olsun su yüzüne çıkıyor. Yapım, F.E.A.R.’ın sonundan yarım saat önce başlıyor. İlk oyundaki ekibin, Alma’nın şeytani varlığını durduramaması neticesinde, olay yerine bir başka takım geliyor. Biz de bu ekipten bir asker olan Becket’ı kontrol ediyoruz. Kontrol bize geçtikten kısa bir süre sonra Alma ile ilgili halüsinasyonlar görmeye başlıyoruz. Ardından karşımıza askerler çıkıyor. Bir süre askerlerle oyalandıktan sonra yeniden doğaüstü olaylarla karşılaşmaya başlıyoruz. Sonra yine düşman askerlerine mermi yağdırmaya başlıyoruz… Bu döngüyü ilk F.E.A.R.’ı oynayıp bitirenler iyi bilecektir. Monolith’in tarzı böyle. Bizi bir süre aksiyonun içine sokuyor, ardından varlığımızı doğaüstü güçlerin karşısında çaresiz bırakıyor… Tipik F.E.A.R. mantığı ikinci oyunda da mevcut fakat dengeler biraz değişmiş. Özellikle askerlerle sıcak çatışmalara girdiğimiz anlar bir hayli sık cereyan ediyor. Tam “Bitti, ortalık sessizleşti” diyorsunuz, asansörün kapısı açılıyor ve iki asker daha namlunun ucunda bizi görüyor… Onları da eleğe çevirdikten sonra, oyunun bize sunduğu yegane yoldan ilerlemek ile mükellef oluyoruz. Maalesef Monolith bu rutinliği yenememiş. İlla ilerleyebilecek tek yol var. Alternatif bir yer keşfetseniz bile çok kısa ve basit bir yoldan fazlasını bulamıyorsunuz.