"Tek yapmam gereken Allectus denen herifin güncesini bulmak." diye içinden geçirdi Elrin. İşin zor kısmı olan Hızsızlar Loncası'nı bulma görevini tamamlamıştı. Aralarına sızmak istiyorsa Armand'ın ondan istediği şeyi yapmak zorundaydı. Rakibi Methredhel tecrübeli bir hırsız olsa da Elrin kendisine güveniyordu. Bunu başarabilirdi. Daha zorlu görevlerin üstesinden gelmeyi bilmişti. Sadece aptal bir günce...
Su Kıyısı'nın liman bölgesine yanaşmış gemilerin yanından uçarcasına geçti. Koşmasına koşuyordu fakat adımları o kadar sessizdi ki yanından geçtiği üç beş liman sakini Elrin'i sadece bir bulantı olarak görebilmişlerdi. Orman Elf'i olmanın bazı avantajları vardır. Çeviklik ve sürat Elrin'in payına düşen önemli özelliklerdi.
Methredhel de onunla aynı ırktandı. Tıpkı Elrin gibi o da limanı hızla kat etmişti. Şimdi şehrin gözcü kulesinin yanındaydı. Elrin, kulenin haşmetinin yanında rakibinin karınca misali kaldığını fark etti. Uzun zaman önce yapılan bu gözcü kulesi, Merkez Şehri'ni deniz aşırı gelecek tehditlere karşı uyarmak için her daim tetikteydi. Yekpare beyaz mermerden duvarları ayın ışığında soluk bir biçimde parlıyordu. Methredhel kuleyi de geçip Tapınak Bölgesi'ne açılan dev kapılara ulaşınca Elrin de hız kesti.
Vakit gece yarısını çoktan geçtiğinden kapılar kapalıydı. Dişi elf kapıda nöbet bekleyen muhafızlarla konuşuyordu. Elrin mesafesini kontrol etti. Methredhel tarafından yakalanmak hiç hoş olmazdı. Neyse ki kadın, muhafızlar kapılardan birini aralarken etrafını kolaçan etmedi. Ona yardım eden muhafızlara kısaca teşekkür ettikten sonra kapının aralığından sıyrılıp gözden kayboldu.
Elrin olabildiğince sakin görünmeye çalışarak muhafızların yanına kadar yürüdü. "Pardon, kaldığım han Tapınak Bölgesi'nde de, kapıyı açarsanız sevinirim." dedi Elrin yüzündeki hiçte doğal olmayan sırıtışla. "Vakit gece yarısını geçti, üzgünüm" dedi Muhafız. Elrin'in yüzünde ki tuhaf gülümseme bir anda kayboldu. "Fakat, ben handa geceliyorum. Diğer tarafa geçmem gerekiyor." "Umurumda bile değil elf, vakit geçti." dedi diğer muhafız umursamaz bir tavırla.
Elrin sinirlendiğini hissediyordu. Kan beynine ufaktan sıçramaya başlamıştı. Yine de istifini bozmadan, "Az önceki elf nasıl girdi o zaman?" diye sordu. Bu bir hataydı. Muhafız sorgulayan gözlerle, "O bayanı takip mi ediyordun?" dedi. "Hayır buraya gelirken gördüm. Kapıyı ona açtınız." diye kendini savundu. "Rastlantıya bak ki hanımefendi birisinin kendisini takip ettiğinden bahsetti bize." diye kuşkusunu dile getirdi muhafız. "Haklı olduğunu düşünmeye başladım nedense." "Ben kimseyi takip etmiyorum." diye parladı Elrin. Diğer muhafız ona doğru bir adım attı. "Sadece hana gitmek istiyorum." "Ses tonuna dikkat et elf!" diye onu uyardı muhafız. "Seni tutuklamamızı istemiyorsun değil mi?" "Hayır, tabi ki istemiyorum." dedi Elrin sesini bir perde alçaltarak. "Ilnor," diye yanındakine döndü muhafız. "Kapıyı aç da geçsin."
Kapı açılırken, Elrin paniklemeye başlamıştı. Methredhel'in adice oyunu yüzünden o çok önemli dakikalarından bir kaçını suratsız muhafızlarla harcamıştı. Aceleyle Tapınak Bölgesi'ne geçti.
"Burası daha iyi." diye düşündü. Etraf pek bir sakindi. Kapının bitişiğindeki merdivenlerden aşağıya indi. Şimdi sokak seviyesindeydi. Bulunduğu bölüme Tapınak Bölgesi denmesinin sebebi karşında duruyordu.
Ulu kral Tiber Septim'in yüzyıllar öncesinde yaptırmış olduğu tapınak, yerleşim bölümünün geneline hakimdi. Buradan her geçtiğinde olağanüstü yapıya hayranlıkla bakmadan edemiyordu. Mükemmel dairesel formu ve tapınağın üstüne bombeli olarak yapılmış kubbesi tüyerini ürpertmişti.
Elrin tapınağın çevresini saran bahçeye hayranlıkla baktı. Gece vakti bile ne kadar da güzel ve hüzünlüydü. Sanki ölen Uriel Septim için yastaydılar. Çiçeklerin boyunları bükülmüştü; ay ışığını bile kabul etmiyorlardı. Elrin kendi hayatında olup bitenlerle o kadar meşguldü ki Cyrodiil'in içine düştü umutsuz durumu hiç önemsememişti.
İçinden bir ses Bruma'da yaşananların sadece bir başlangıç olduğunu söylüyordu. Kvatch kurtarılmış olabilirdi ama söylenenlere göre şehirden geriye pek fazla şey kalmamıştı. Lucien Lachance'ın Unutulmuş Diyar'ın kapılarını açan gizli örgüt Mistik Şafak için söyledikleri hala kulağındaydı. Hiç bir şeyden çekincesinin olmadığını düşündüğü Kara El bile tedirginse buradaki insanların kaygılarını hayal bile edemiyordu. Mistik Şafak sadece Cyrodiil'in masum halkını değil günahkarları bile endişelendiriyordu.
Zihnini işgal etmiş karamsar düşüncelerinden sıyrılmaya çabaladı. Önünde odaklanması gereken zor bir görev vardı ve daha şimdiden tonla vakti çarçur etmişti. Ne var ki tapınağın bu kadar yakınında olmasının başka bir sebebi daha vardı. Tapınağı çevreleyen yeşil alanda yatmakta olan bir kaç evsiz görmüştü. İçlerinden birine yaklaştı.
"Ha, ne oluyor?" Zavallı herif uykusu Elrin'in onu dürtmesiyle bozulunca sersemlemişti. Elrin işaret parmağını dudağına doğru götürerek sessiz olmasını istedi. Adam Elrin'in tekinsiz endamını görünce iyiden iyiye korkmaya başladı. "Ben hiç bir şey yapmadım, bana zarar verme!" "Sana zarar vermek istesen uyandırmadan yapardım gerzek." diye çıkıştı Elrin sonunda. "Öğrenmem gereken bir bilginin sende olduğunu düşünüyorum." "Ne bilgisi?" diye sordu evsiz anlamaz bir tavırla. " Amentius Allectus nerede oturuyor?" Evsiz, Elrin'in soruyu sormasıyla beraber kıkırdamaya başladı. "Anlaşıldı."
Anlamama sırası Elrin'deydi. Soran gözlerle hala gülmekte olan evsize baktı. "Karizmatik, gizemli tavırlarının sebebi tabii ki." dedi evsiz. "Sen loncaya girmeye çalışıyorsun." "Eve- bir dakika." diye durakladı Elrin. "Bunu nereden biliyorsun?" "Hepimiz biliriz. Armand hep aynı testi yapar." Elrin tanıdık panik duygusunun bu gece belki de yirminci kez bedenine hakim olduğunu hissetti. Cebinden altın kesesini çıkarıp evsiz adama bir kaç altın fırlattı. "Söyle bakalım, neredeymiş bu ev." Evsiz kocaman gülümsedi. Eksik ön dişleri hemen fark ediliyordu. "Hiç şansın yok, rakibin eve çoktan ulaşmıştır." ***
