2014, son zamanların en kötü oyun yılıydı. Bunu okuduğunuz her yazıda, izlediğiniz her haberde görebilirsiniz. Ağzına, ağzına vurduk oyunların. Yüzde %90’ı ya balondu, ya patlak. Hep bunu iddia ettik. Yüzüne bakılamayacak kadar berbat, insanın midesini kaldıran, nevresimleri iki ay önceden değiştiren pislik dolu bir dönem.
Sonra dizime bir ok yedim…
Bunu ben de savundum, çok zayıf dedim ama gerçekten öyle miydi? Cidden firmalar dünyanın en berbat oyunlarını bir bir önümüze mi koymuşlardı? 2014’ü es geçmek gerçekten de gerekiyor muydu?
Yazıyı yazarken Dragon Age: Inquisition müzikleri çalıyor. Ona geçen hafta belirttiğim sebeplerden dolayı inanılmaz sinirli olsam da kendisi süper oyun. Keşfet dur, oh mis. Mantle desteği, Frostbite’ın müthiş gücü, sağlam karakterler, Ferelden derken kaydım silinene kadar bir dakika bile sıkılmamıştım.
Bugün fikrimi değiştiriyorum izninizle. 2014 aslında hiç de fena olmayan bir oyun yılıydı. Şaka yapmıyorum. Gayet ciddiyim. Yahu gülmesenize… Kalemi bırakıp gitmek istiyorum, zira ortada bırakılacak bir kalem göremiyorum. Bu iğrenç espriyle kapanan paragrafın ardından saçmalık dolu sebeplerimi sıralamak, kendimi bile hor görmek isterim.
İşin şakası bir yana, bu yılın zayıf olmasının en büyük nedeni yeni IP’ler ve yepyeni fikirlerdi. Neredeyse her firma iyi/kötü yepyeni şeyler denedi. Bazıları eskiyen yüzleri tamir etti, bazıları da aslında iyi oyun yapabildiklerini kanıtladı. Kimisi de çok fazla şey denerken başlarda inanılmaz çuvalladı.
Fakat şöyle şeyler duyduğumda cidden beni bir sinir harbi alıyor. Kan beynime çıkıyor, sinirleniyorum, soğuk/sıcak bir şeyler içsem bile kendime gelemiyorum. 2014’ün hakkını niye bu kadar yedik diye üzülüyorum. Bu arada “Fakat şöyle şeyler duyduğumda” yazıp, ne duyduğumu söylememişim. Bu anlatım bozukluğu için özür dilemiyorum, hemen alta yazıyorum ve karizmayı çizilmekten penaltı atışları sonrasında kurtarıyorum.
