Yine odamdan Guitar Hero tıkırtılarının geldiği bir geceydi. En sonunda çok yorulduğumu farkettim ve biraz olsun World of WarCraft evreninde kafamı dinleyeyim dedim. Bilgisayarımı açtım, koltuğuma oturdum. Biraz sonra Orgrimmar şehrinin üzerinde uçtuktan sonra inerek, bazı ork arkadaşlarımla sohbet ettim. Ancak odada çalışan iki bilgisayar ve bir konsol içeriyi yaşanmaz derecede sıcak hale getirmişti. Kalkıp salona gittim ve gördüklerime inanamadım.
Bugüne kadar oyunlarla pek ilgilenmeyen anne ve babam, laptopların başında delicesine Cityville denen Facebook oyununu oynuyorlardı. Bu sahneyi gördükten sonra kendi kendime düşündüm. Merlin okurlarına, özellikle aileleriyle iletişimlerinin en düşük seviyede olduğu “oyun” konusunda bir şekilde yardımcı olmalıydım. Az sonra size anlatacaklarım, ailenizin oyunları sevmesini, yadırgamamasını ve hatta belki de sizden daha hardcore oyuncu olmalarını sağlayabilir. Ancak işe yaraması konusunda garanti vermiyorum. Sonra gelip “Neden benim bilgisayarı kaldırdılar?”, “Bana neden konsol almıyorlar?”, “Senin yüzünden ailem beni evlatlıktan reddetti!” gibi tepkiler vermeyin. Mesuliyet kabul etmiyorum.
1- İlk dokunuşlar
İlk dokunuş adeta ilk öpücük gibidir. O özel anı bir şekilde yaratmanız gerekmektedir. Bütün bir ilişki buna bağlı olarak gelişir. Yani aileniz ve oyunlar arasındaki ilişkiden bahsediyorum. Başka bir şey anlamayın. Bunun için ailenizi bilgisayarla ya da konsolunuzla başbaşa bırakmalısınız. Meraklı olan ailelerde bu dokunuş halihazırda kendi kendine gelişirken, merak sahibi olmayan ebeveynleri bir şekilde dürtmeniz gerekmektedir. Bunun için evde olmadığınız zamanlarda anne veya babanızdan birini arayarak “Konsolu/Bilgisayarı açar mısın? Düğmesi var onun. Büyük olan. Basınca çalışacak.” Şeklinde onların konsolla/bilgisayarla fiziksel temasa geçmesini sağlamalısınız. Bu dokunuşu sağladıysanız işin bir kısmını halletmişsinizdir diyebiliriz. Arkanıza yaslanıp gelecekteki planları huzurla ve mutluluk içerisinde kafanızda kurmaya başlayabilirsiniz.
