Aşağıda yer alan "Amnesia: The Dark Descent" hakkındaki güzel inceleme yazısı, Milamber nick'li okurumuz Özgün Karabulut tarafından hazırlanmıştır. Kendisine katkılarından dolayı teşekkür ediyoruz. Sizler de her türlü yazınızı mektup2@merlininkazani.com adresine gönderebilirsiniz. Yazı gönderme koşulları için tıklayın
Artılar: Etkileyici atmosfer, korkutmayı başaran sesler, farklı sonlara sahip olması, psikolojik korkuyu iyi kullanabilmesi
Eksiler: Grafikler ve gölgelendirme kalitesiz, oyun bittiğinde bile kafanızda hala sorular bırakıyor, hikaye daha iyi olabilirdi
Grafik: 65 Oynanabilirlik: 90 Ses: 85 Genel: 80
Think Before Running... Bir yaşamın değeri nedir? Kendiminkini teslim etmeden önce daha kaç kişinin yaşamını alabilirim? Şüphesiz, bir masumu korumak için bir katili öldürürdüm, ama kendimi, soğukkanlı bir katili, kurtarmak için bir masumu öldürmek?
Penumbra serisini çok sevmiştim. İnsan doğasının bam teline dokunan bu seri, karanlık ortamları, verdiği çaresizlik hissi, umutsuzluğu yansıtan atmosferi ve oyuncuyu yerinden hoplatan korku öğeleriyle oynayan çoğu kişinin hafızasında yer edindi. Bu etkileyici serinin yaratıcısı Frictional Games çok geçmeden yeni bir oyunun yapımına başladı ve Amnesia The Dark Descent'e kavuştuk. İncelemeye başlamadan önce şunu belirtmekte fayda var. Penumbra serisi de Amnesia da küçük bütçelerle yapılmış bağımsız oyunlar. İsveçli bir grup tarafından yapılan bu oyunlar kanaatimce yapılmış en iyi 5 korku oyunu arasına girer (Penumbra'nın ilk oyunu ve Amnesia).
1930 lu yıllarda geçen Amnesia bir "Survival-horror" tarzı advanture. Oyunda Daniel isimli hafızasını kaybetmiş bir arkeoloğu kontrol ediyoruz. İçinde bulunduğu kaleye nasıl ve neden geldiğini hatırlamıyor ve daha önceden kendine yazdığı günlükleri buldukça bu gizemi çözmeye çalışıyor. Oyun son anına kadar çizgisel bir durumda gidiyor ve karşımıza çıkan bulmacaları çözerek ilerliyoruz. Birinci şahıs görüşle oynadığımız Amnesia'da, grafik motoru sayesinde çoğu nesneyle etkileşime girebiliyor ve yıkılabilir bir ortamda bulunuyoruz.
Örnek vermek gerekirse, gizli bir çalışma odasında bulduğum kafataslarından birini tutup kafası olmayan mankenin üstüne yerleştirdim, oyunun o karanlık ve klostrolofobik ortamı sinirlerimi öyle germişti ki bu korku öğesine tezat görüntü birden beni gülme krizine soktu.
