BAKIŞ AŞISI #5

Benim için ilginç bir tatil oldu. Aslına bakarsanız uzun zamandır bu kadar dinlendirici ve keyifli bir tatil geçirmemiştim. Hem oyun, hem deniz hem de ziyaretlerle biraz olsun günlük rutinlerden kendimi sıyırmayı başardım.

Geçen hafta "Ne oynasam tatilde?" derken konu her zaman olduğu gibi sapmış, korku oyunlarını oynayamama sebeplerime dayanmıştı. Doğaçlama şeyleri seviyorum, akımın ucundan bile geçmeyen ihtimalleri farkında olmadan ayıklamak, onları üste taşımak harika duygu.

Geçen haftanın en büyük sürpriziyse ofisten çıkmadan birkaç saat önce gelen bir inceleme ürünüydü. Haftalardır tüm iş arkadaşlarımın kafasını ütülediğim oyun teşrif ettiğinde, oyun açısından süper bir bayram tatilinin beni beklediğini anlamıştım.  

Murat Oktay üzerime The Last of Us: Remastered’i fırlattığında sizin için dördüncü bölümü hazırlıyordum. Oyun önemli bir sırdı ve size ne kadar bahsetmek istesem de unutmamamız gereken kurallar vardır:

1.  Asla dövüş kulübü hakkında konuşma!

Şakası bir yana üstüne bir de Dark Souls II’nin yeni içeriği gelince kafayı yedim. Güzel bir hafta sonuydu, bol oyunlu bol inceleme yazılı…

Eldekini tüketmek kaçınılmazdı ve kaçınılmaz son geldiğinde hala koca bir bayram tatili ve oynanacak bir ton oyun vardı. Peki, ne yaptım? Gittim, yine kendimi galaksiye attım. Normandy’nin bir parçası olmayı ne kadar özlediğimi fark etmiştim.  İlk sinematik girip Anderson ve Udina, Shephard hakkında konuşmaya başladıklarında zamanımı neyle geçireceğim de netlik kazanmış oldu.

Bu hafta size oturup sadece Mass Effect anlatmayacağım (şimdi baktım sadece Mass Effect anlatmışım). Aslına bakarsanız oyunu bilmem kaçıncı kez bitirmeye çalışırken yaptığım tespitler ve görüşlerden bahsetmek istiyorum. Bugün Mass Effect üzerinden koca oyun dünyasının hikâye anlatımına şöyle bir değinelim istedim.

İstemekle olmuyor, yazmak gerek…