Brothers In Arms: Road to Hill 30

Takım lideri olmayı hiç bir zaman istemedim. Aslına bakarsanız lider olacak bir kişiliğe de sahip değilim. Emrimde tam 13 asker var. 13 asker, 13 ayrı yaşam ve 13 aile... 101. Paraşüt ekinin başına geçmeyi de hiç bir zaman istemedim. Fakat savaş hiç kimsenin isteğini dinlemiyor. Yapmak zorunda olduklarınızı suratınıza bir tokat gibi vuruyor. O meşhur gün gelip çattığında, aksiliklerin daha yolun başında karşımıza çıkacağını nereden bilebilirdim ki? İniş noktamıza daha kilometrelerce mesafe varken saldırı altında kalacağımızı, konsantrasyonlarını ve morallerini üst düzeyde tutmaya çalıştığım askerlerin bir anda umutsuzluğa kapılacaklarını da bilemezdim. Herşey tersine ilerlerken öncü olduğum gruptan kilometrelerce uzakta bir noktaya inmem de şanssızlığın bir parçası değil mi? Neredeyim? Hangi cehenneme düştüm? 13 rakamının uğursuzluğuna bir kez daha inanır oldum. Dedim ya takım lideri olmayı hiç bir zaman istememiştim. Şimdi ise arkadaşlarımın hayatı için buna mecburum...

Hayatta kalın! Bu bir emirdir.

İkinci Dünya Savaşı ile ilgili sayısız oyun gördük şu piyasada. Çoğunluğunu FPS’lerin oluşturduğu bu oyunların birbirlerini tekrar ediyor olmasından sıkılır, yansıttıkları gerçekleri umursamaz olduk. Fakat uzun süreden beri hazırlığı süren Brothers In Arms benzerlerinden çok farklı olacağının sinyallerini vererek, ayrı bir ilgi ile beklememizi sağladı. Yapımcı şirket Gearbox, ismini asıl HALO oyunu ile duyurmuş olmasına rağmen Half-Life’ın PlayStation 2 versiyonunu ve ek paketlerinin yapımını üstlenerek FPS konusunda ne denli başarılı olduğu kanıtladı. Dolayısıyla bekleyişimizde bir kat daha arttı. Savaş gazilerinden alınmış bilgiler doğrultusunda hazırlanmış olan senaryosu, harika grafikleri ile beklentilerimizi iyice üst seviyeye çıkaran oyun, ilk olarak Xbox sahipleriyle buluştu. İlk izlenim olarak güzel grafikleri haricinde sıradan bir 2. Dünya Savaşı FPS’si gibi gözükse de, ilerledikçe artan temposu ve içerdiği stratejik öğeler ile benzerlerinden kolayca sıyrılmayı başarıyor.

“New Game” seçeneği ile başladığımız anda bizi bambaşka bir dünya’ya taşıyan oyun, mükemmele yakın giriş sahnesi ile karşılıyor. Bahsettiğim giriş sahnesi tahmin edeceğiniz üzere bir video değil, ancak grafikler o kadar üst düzeydeki ilk başta video olduğunu düşünmemiz mümkün. Gökyüzünü seyreder vaziyette yerde yatarken bir anda silah arkadaşımız gelip bizi ayıltıyor. Ne olduğunu anlamaya çalışırken, siperin arkasında baygın düştüğümüzü ve saldırı altında olduğumuzu fark ediyoruz. İlk bir kaç düşmanı öldürüp biraz nefes almayı düşünüyorken, yeni birliklerin saldırısına uğrayarak sarsılıyoruz. Son olarak orta çaplı bir tankın gelmesi ile artık umutsuzluğumuz tavana vuruyor. Kurtulmamızın imkanı yok belki, ama savaşmaya devam ediyor ve büyük patlamanın ardından bir kez daha yere düşüyor, yine yarı baygın hale geliyoruz. Bizi kurtarmaya çalışan arkadaşımız sinir krizi geçirerek tanka ateş etmeye başlıyor ve onun sonu bizden çok daha kötü oluyor. Yanımıza kanlar içinde düşüyor ve ekran kararıyor. İzlediğimiz bu sahneye şu anda anlam veremesek de oyunda ilerledikten sonra herşey netleşecek.

Asıl hikayeye geçtiğimizde, ani saldırı karşısında başarısız iniş yapmak zorunda kalan takım liderinin kontrolünü üstleniyoruz. Harita üzerinde hiç hesapta olmayan bir noktaya düşmüş olduğumuzdan, kimseye yakalanmadan bir an evvel dost birlikleri aramaya başlıyoruz. Bu esnada oyunun kontrolleri öğreten ve ipuçları veren açıklamaları okuyoruz. İlk karşılaştığımız asker ile birlikte yolumuza devam ederken yeni birliklerle karşılaşıyor ve takım arkadaşlarımızdan bir kaçı ile buluşmayı umuyoruz.