Tablet XI: "Yıllar süren sessizliğim ertesinde, Tek bir isim çıktı Gri Sakallar'ın ağzından, Genç Tiber Septim, çağrılmıştı Dünya'nın Boğazı'na, Ve Gri Sakallar, onu Dovahkiin diye kutsamışlardı." ***
Gri cübbeli keşişler köşedeki yatağın çevresine toplanmışlardı. Senkronize bir biçimde söyledikleri kelimeler yatağın çevresinde aura oluşturuyordu. Aodray söylenenleri anlamıyordu. Zaten ne dedikleri zerre kadar umurunda değildi. Eğer sonunda Lydia yeniden ayağa kalkacaksa, ne söylediklerinin ne önemi vardı ki?
Sandalyesinde rahatsız bir şekilde oturuyordu. Zihni ve yüreği suçluluk duygusuyla kavruluyordu. Dikkatsiz davranmıştı, Yol'u küçümsemişti. Yol ise cezayı yoldaşına ölümcül bir yara vererek kesmişti.
"İnancını kaybetme Dovahkiin." diye konuştu tok bir ses. "Sen inanmazsan bizim yaptığımız yardımın hiç bir anlamı kalmaz. Tüm kalbinle onu hayatta tutmaya çalış."
Aodray, eğdiği başını kaldırıp kendisiyle konuşan yaşlı keşişe baktı. Tıpkı cüppesi gibi koyu gri olan gözleri, ağarmış sakalıyla uyum içindeydi. Yüzünün her bir karesine bilgeliğin getirdiği kırışıklar kazınmıştı.
Keşiş arkasını dönüp ters yönde yürümeye başladı. Aodray hemen sandalyesinden kalktı ve keşişi takip etmeye başladı. Daha fazla suçluluk duymak istemiyordu, ölü misali yatağa uzanmış bedeni görmek istemiyordu.
Tepeden sızan gün ışığı eşliğinde yürüdüler. Taş kalenin ihtişamı Aodray'ı çepeçevre sarmıştı. Kaleyi ayakta tutan sütunlar yekpare taştandı, üzerlerinde işlemeler vardı. Dört bir yanda yanan meşaleler, insanı huzura kavuşturan, tarif edilemez bir sıcaklık yayıyordu. Aodray, meşalelerle birlikte hislerine yeniden kavuştuğunu hissetti.
"Çağrımıza cevap vermek için buraya kadar geldin Dovahkiin." diye konuştu keşiş. "Ben Arngeir, Gri Sakallar'ın diliyim." "Nasıl yani?" diye sordu Aodray. Anlığına dikkati dağılmıştı. "Diğerleri seninle konuşmayacaktır, ben hepimiz adına konuşurum." diye cevapladı Arngeir. "Çünkü onların sesleri eğitilmemiş kişiler için oldukça tehlikelidir. Duyacağın en küçük bir fısıltı ölümüne yol açabilir." "Ama onları duydum, Lydia'yı tedavi ederlerken seslerini duydum." diye karşı çıktı Aodray. "Ses, sana yönelmediği sürece onları duyman pek bir şey ifade etmeyecektir Dovahkiin." dedi Arngeir sakince açıklayarak." Aodray, "Tüm bunlar..." diye söylenerek avludaki merdivenlere oturdu. "Tüm bunlar beni aşıyor."
Arngeir konuşmadı. Nord'un omuzlarında hissettiği büyük sorumluluğu anlıyordu. Halk tarafından kahraman, kurtarıcı diye ilan edilmek, hazır olmayan biri için büyük yüktü.
