1/4
Her Dem Erdem: Kolleksiyoner (Bölüm 4)
Zaman bitti.
-“Aklımı karıştırmayı kes!” diye birden parladı Tuncay. “Bu söylediklerinin
kulağa ne kadar saçma geldiğinden haberin yok mu senin? Bayan ZamanGezgini, ha?
Madem öyle, yapabileceğin en iyi şeyi yap ve bütün kurbanlarını tekrar dirilt.
Ve ardından da bu binaya giren herkesin aklından geçen ilk şeyi yap; toz ol
buradan! Hah! Söylediğine göre bütün bunları yapabilirsin, değil mi? Sana cadı
diyenlere şaşmamak gerek öyleyse.”
Ter içindeydi. Önceki günü, peşinden gelen diğer bir yeni güne bağlamıştı; dışarıdan kuş sesleri geliyordu. İlk ışıklar daha henüz kaynağının yerini onu görmeye çalışanlara belli etmeye başlamıştı; fakat, bulundukları odanın kadim kara duvarları bunu hiç hissetmemişti ve ilelebet de hissedemeyecekti. Yalanın yeni güne doğuşuydu o aslında, her sabah etrafı binbir ışık huzmesine boğup ışıksız olan gerçekliği aydınlatarak karanlığı karartandı. Fuzuliydi. Ne gerek vardı şimdi alışılmış düzene yeni kurallar getirmeye? Çünkü asıl gerçeğin rengiydi o; bütün endamı ve asaletiyle simsiyahtı. Hiçbir aydınlatıcı unsur ile, yapay hiçbir kaynak ile rahatsız edilmiyordu. Nedeni işte buydu onu bu denli gerçek kılan. Işık bile ona dokunamıyorken onun yandaşları, yani onu ve yaratıcısını asıl hissedenler, sonsuz özgürlüğün semalarında kanatlarını huzur ile doldurarak yükseliyorlardı. Ta ki uykularını getiren şafak, mehtaba dokunana kadar. Ve nitekim yatma vakti onlar için gelmişti.
Uykusuzluğun baş döndürücü saatlerini yaşıyordu Tuncay da; her ne kadar diğer insanlar az sonra uykularından uyanarak her gün bıkmadan ve usanmadan çevirdikleri kısır döngülerindeki rollerinin gerekliliklerini yerine getireceklerse de. Fakat şimdi düşündüğünde, birkaç saat önce odasında duman sisinin ortasında oturan Tuncay kadar uykulu değildi. Sigarasız geçirdiği dakikalar, kalbinin pompaladığı kanın içerdiği oksijene de yansımıştı. Akciğerlere nispeten daha temiz olan havayı çekmek, normal bir insanın anlayamayacağı bir rahatlık olsa gerekti. Tabii yaptığı işin gereğince burnuna dolan koku yelpazesinin açısı da halktan herhangi birininki ile kıyaslanamazdı. Kan kokusu da buna dahildi. Donmuş cesedin üzerindeki ağır koku, serum kokusu, kanayan burnundaki taze koku, ellerine saatler öncesinde bulaşan kanın kokusu, kesik bir yaradan akıp ayakkabının tamamını dolduran pıhtılaşmış kanın kokusu ve üstüne üstlük hepsinin tatları da dilinde yer etmişti. Bazen neden trafik polisi olmadığını yada berberlik yapmadığını düşündüğü olmuyor değildi. Karşısındaki kıza baktı bir süre, şans eseri Julia da bu süre zarfında konuşmamıştı. Tuncay ona bakarken berberliğin aslında hiç de fena bir meslek olmadığını düşündü.
Ter içindeydi. Önceki günü, peşinden gelen diğer bir yeni güne bağlamıştı; dışarıdan kuş sesleri geliyordu. İlk ışıklar daha henüz kaynağının yerini onu görmeye çalışanlara belli etmeye başlamıştı; fakat, bulundukları odanın kadim kara duvarları bunu hiç hissetmemişti ve ilelebet de hissedemeyecekti. Yalanın yeni güne doğuşuydu o aslında, her sabah etrafı binbir ışık huzmesine boğup ışıksız olan gerçekliği aydınlatarak karanlığı karartandı. Fuzuliydi. Ne gerek vardı şimdi alışılmış düzene yeni kurallar getirmeye? Çünkü asıl gerçeğin rengiydi o; bütün endamı ve asaletiyle simsiyahtı. Hiçbir aydınlatıcı unsur ile, yapay hiçbir kaynak ile rahatsız edilmiyordu. Nedeni işte buydu onu bu denli gerçek kılan. Işık bile ona dokunamıyorken onun yandaşları, yani onu ve yaratıcısını asıl hissedenler, sonsuz özgürlüğün semalarında kanatlarını huzur ile doldurarak yükseliyorlardı. Ta ki uykularını getiren şafak, mehtaba dokunana kadar. Ve nitekim yatma vakti onlar için gelmişti.
Uykusuzluğun baş döndürücü saatlerini yaşıyordu Tuncay da; her ne kadar diğer insanlar az sonra uykularından uyanarak her gün bıkmadan ve usanmadan çevirdikleri kısır döngülerindeki rollerinin gerekliliklerini yerine getireceklerse de. Fakat şimdi düşündüğünde, birkaç saat önce odasında duman sisinin ortasında oturan Tuncay kadar uykulu değildi. Sigarasız geçirdiği dakikalar, kalbinin pompaladığı kanın içerdiği oksijene de yansımıştı. Akciğerlere nispeten daha temiz olan havayı çekmek, normal bir insanın anlayamayacağı bir rahatlık olsa gerekti. Tabii yaptığı işin gereğince burnuna dolan koku yelpazesinin açısı da halktan herhangi birininki ile kıyaslanamazdı. Kan kokusu da buna dahildi. Donmuş cesedin üzerindeki ağır koku, serum kokusu, kanayan burnundaki taze koku, ellerine saatler öncesinde bulaşan kanın kokusu, kesik bir yaradan akıp ayakkabının tamamını dolduran pıhtılaşmış kanın kokusu ve üstüne üstlük hepsinin tatları da dilinde yer etmişti. Bazen neden trafik polisi olmadığını yada berberlik yapmadığını düşündüğü olmuyor değildi. Karşısındaki kıza baktı bir süre, şans eseri Julia da bu süre zarfında konuşmamıştı. Tuncay ona bakarken berberliğin aslında hiç de fena bir meslek olmadığını düşündü.
