“O solucanın burayı tarif ettiğine emin misin?” diye sordu kuzeyli. Anlaşılan şüpheleri vardı. “Buraya geri dönmek hoşuna gitmedi sanırım.” dedi yanındaki, hafiften alay ederek. “Sorun o değil.” dedi kuzeyli arkadaşına kulak asmayarak. “Mistik Şafak neden burada toplansın ki? İçeride goblin çeteleri varken toplantı yapmak güç olur gibime geliyor.” “Zaten bu yüzden hiç fark edilmediler.” dedi arkadaşı kanalizasyon kapağını açarken. “Kanalizasyonda kalmanın çılgınlık olduğu gerçek, ama imparatoru tuzağa düşürmek için mükemmel bir seçim.”
Kuzeyli hala huzursuz olduğunu belli edercesine gözlerini yere dikmişti. Arkadaşı karanlık çukurda kaybolmaya başladığındaysa ‘ne olacaksa olsun’ tavrıyla omuzlarını silkti ve karanlığa daldı.
İkisinin de kafası öylesine karışıktı ki biraz uzakta onları izleyen diğer ikiliyi fark edememişlerdi. Kuzeylinin başı çukurun içinde kaybolduğunda Elrin, hemen karşısında kemerli geçidin altında duran Teinaava’ya zamanın geldiğini belirten bir işaret yaptı. Argonian başıyla Elrin’i onayladı ve çabucak kapağın yanına gitti.
“Karanlıkta iyi görür müsün?” diye sordu Elrin. Elf gözlerine sahip olan kendisi bile çukura hâkim olan karanlığı göremiyordu.
“Hayır, ama başka seçimimiz yok gibi görünüyor.” dedi Teinaava.
Elrin kanalizasyona inen daracık merdivende aşağıya inmeye çabalarken bir yandan da etrafında var olabilecek ruhları hissetmeye çalışıyordu. Hem rahatsız merdiven yolculuğu hem de ikide bir yüzüne çarpan Argonian ayakları yüzünden bu hiçte kolay olmuyordu.
Zahmetli iniş bittiğinde biraz soluklanmayı düşünüyordu, fakat Elrin ayağını yere bastığı anda başının arkasında büyük bir acı hissetti. Olduğu yerden fırladı ve zeminde yuvarlandı.
Elrin kanalizasyon sisteminin zemininde baygın bir şekilde yatıyordu. Ona kimin vurduğunu bile anlayamamıştı.
