Gecenin karanlığı pelerinli adamı neredeyse tamamen gizlemişti. Aceleci adımlarının normalde taş yollarda ses çıkarması beklenirdi fakat çıt yoktu. Hızlıydı, amacı belliydi ve görülmemesi gerekiyordu. Adam, şehrin meydanında yükselen heybetli katedralin hemen yanından yürüyordu.
Durdu ve etrafını saran tek tip ahşap evleri gözlemeye başladı. İşaret bekliyor gibiydi. Bir süre daha olduğu yerde dikkat çekmeden dikildi. Sonra çaprazındaki evin ışıkları söndü. Beklediği işaret bu olmalıydı çünkü adam kıpırdandı. Lakin eve yönelmedi.
Evin kapısı hafif bir 'klik' sesiyle kilidinden kurtulup aralandı. Pelerinli adam sokağı kolaçan etti. Hareketlenme yoktu. Devriyeler onu göremeyecek kadar uzakta olmalıydılar. Soğuktan morarmış çıplak elleriyle pelerinini sıkıca kavradı ve ay ışığının yıkadığı taş yolda ilerledi.
Ahşap kapıyı kapatmasıyla birlikte ışıklar geri geldi. Ufak bir evdeydi. Karşısındaki şömine davetkar bir şekilde yanıyordu. Elleri ovalayıp alevlere yaklaşırken solundaki merdivenleri fark etti. Bodrum katına iniyorlardı. Şöminenin verdiği sıcaklık yüzünü karıncalandırmaya başlamıştı. Çok yakında duruyordu. Oturmak için tabure benzeri bir şeyler aradı ama bulamadı. Dört bir yanında sehpalar, erzak dolapları ve çeşitli kitapların bulunduğu raflar vardı ama oturacak herhangi bir şey yoktu. Ev sahibi oturmak için burayı kullanmıyor olmalıydı.
Merdivenler sarsıldı. Adam istifini bozmadan ısınmaya devam ederken gelenin kim olduğunu görebilmek için, göz ucuyla merdivenleri çıkmakta olan kişiye baktı.
Helvius Cecia kırklı yaşlarının ortalarında, esmer, uzun boylu bir adamdı. Mesleği tüccarlıktı. Yıllarca bu işi yapmıştı. Aslında Merkez Şehir'de oturuyordu ama işi gereği Bruma'ya sürekli geldiğinden bu evi satın almıştı. Bu da evin üst katının neden fıçı ve tahta kutularla dolu olduğunu açıklıyordu. Helvius, evi daha çok depo olarak kullanıyordu.
Helvius merdivenleri çıkmayı bitirdiğinde, pelerinli adam ellerini şöminenin önünden çekti ve esmer tüccara döndü.
