Sizi bilmiyorum ama, gelip de bana "Şu son 5 yılda oyun dünyasının başına gelmiş en güzel şey ne?" deseler cevabım hiç düşünmeden "Kickstarter!" olurdu. Son 5 yılda tonla güzel şey oldu, "Neden özellikle Kickstarter?" diye merak ediyorsunuz, değil mi? Hemen cevaplayayım...
Çünkü Planescape: Torment. 1999 yılında çıkmıştı, birçok kişi gibi ben de çok sonradan oynadım kendisini. Ama bugün bile bana göre gelmiş geçmiş en iyi oyundur. Hatta oyun bile demek istemiyorum, hakaret gibi geliyor çünkü. Karakterlerindeki derinlik, sürükleyici arkaplan hikâyesi, her biri ayrı bir şaheser diyaloglar... Evet, evet, şaheser demek çok daha doğru olacak sanırım. Ama gelin görün ki bugün tutup da kimse Planescape: Torment'i örnek alan, onun güçlü yanlarından beslenen bir oyun yapamaz. Çünkü günümüzde çok az oyuncu oturup da o satırlarca yazıyı okuma zahmetine giriyor. Ve bu yüzden de yayıncı firmalar bu tarz oyunları "vakit ve para kaybı" olarak görüyorlar. Ve işte yine bu yüzden sağda solda "RPG oynamak istiyorum" diyen insanlara "Dragon Age II" tavsiye ediliyor. Eh, kimse o detaylı, muazzam dünyaları hatırlamıyor artık ne de olsa. Hatırlamadıkları için de daha basitleştirilmiş, aksiyon pompalanmış klon oyunlar popüler hale geliyor ve sonuç olarak sektördeki oyunlar gün geçtikçe daha kötü bir noktaya doğru gidiyor.
Çünkü Dreamfall ve The Longest Journey. Birbirinin kopyası aksiyon oyunları piyasada cirit atarken macera türünün en başarılı örneklerinden birinin devamını 8 senedir bekliyor olduğumuzu farkettiniz mi hiç? April Ryan'ın ve Zoë Castillo'nun akıbetini bilmeden geçen 8 seneden bahsediyorum! Ve çok yakın zamana kadar bu bahsettiğim karakterlerin kaderleri sadece serinin hayranları arasında dönen bir takım teorilerden ibaretti.
Çünkü Wasteland. Nükleer savaş sonrasında yokluk içerisinde mücadele verdiğimiz bir oyun tanımını yapınca aklınıza gelen ilk isim Fallout olabilir, ancak ondan önce Wasteland vardı. Fallout'un atası Wasteland'di... WATS yoktu, kendi gözümüzden görmüyorduk belki, ama o piksel piksel dünya yeterince inandırıcıydı, yeterince gerçekti bizim için. Ve hayatta kalmak zordu...
