Şarjör 7 mermi de alsa, unutma ki bir tane de ağzına sürülü vardır
Çocuktum, anlayamıyordum. Kendi kendime sorduğum sorular hep cevapsız kalıyordu. Niye hayat bu kadar zordu, daha doğrusu hayat sadece çocukken mi zordu? Küçükken seçim yapmamak benim için bir lükstü sorumluluğum olmadığından dolayı. Elimden bir şey gelememesinin rahatlığını süt emdiğim ve oyun oynadığım çağlarımda harcamıştım, anlaşılan bu rahat dönem her çocuğun hayatının bir parçasıydı ve hayatımda bir bonus değil aksine, önüme düşen gölgeyi büyütecek yıllarımın başlamasından önceki bir "Son yemek" müsaadesiydi, bir anı değneğiydi ileride yaslanacağım.
İki kalp atımı arasında gözüm bileklerimdeki kelepçelerin madeni ışıltısına kaydı. Hayat şartları karşısında hep etken değil tam aksine edilgen olmuştum. Ama ben buydum bela beni buluyordu, kimse bana demedi ki "Çalma" diye. Evet, çaldım… Çaldığım için içinde bulunduğum sefilliğin çivili tabutvari baskısını biraz olsun yumuşatmıştım. Tanrıya inanıyordum birçoğu gibi. Herkes bu dünyada bir teste tabi tutuluyordu. Fakir olan sabredip isyan etmemeliydi, zengin olan da keyfine bakmak yerine elindeki nimetleri paylaşmalıydı, ikisinin de kendine göre zorlukları vardı ama denge sağlandığı sürece adil gözüküyordu.
Lakin hayat böyle değildi, gözüm açılalı çok olmuştu. İstenilen buysa da işleyişi böyle değildi mekanizmanın ve ben artık ezilmek istemiyordum. Sadece kabullenemiyordum böylesine bir hayatı. Şanssız biri olarak doğmam kendi şansımı yaratamayacak olmam anlamına gelmemeliydi. Evet, dövdüm… Biliyordum ki insan herkesi kandırabilirdi ama kendini asla. Biliyordum yaptıklarımın çoğu yanlıştı, günahkârdım. Fakat ben savaşçıydım, yanlış-doğru kavramıyla karar verebilecek kadar çok kavşaklarım olmadı hayatımın tek yönlü yolunda.
Kendi başımaydım ve kararlarımı hayvani içgüdülerimle almaktan başka seçeneğim yoktu. Ya savaşacak ya kaçacaktım. Ama artık kaçacak delik, sıvışacak yer kalamamıştı, köşeye sıkışmıştım. Burama gelmişti artık, büyük risk almalıydım. Geleceğimin riskini azaltmak için risk almak. Karakolun bu sidik kokan koridorlarında yanımda iki polisle yürüdüğüm için böylesine sinirli değildim şu an, bana bunları düşündüren içinde bulunduğum çıkmaz değildi. Sadece o anı gözümün önünden silemiyordum…
