American McGee's Scrapland

Oyunun ilk bölümü çizgisel bir yapı gösteriyor ve yapmanız gerekenlerden dışarı taşmanız imkansız. İlk olarak Berto ile, o inanılmaz komik sesin ve her kelimesindeki peltek konuşması ile beni yerlerde kıvrandıracak derecede eğlenceli tınının sahibi ile tanışıyoruz. Daha sonra Big Boss, güzeller güzeli Betty, Sebastian, Rusty ve Spoot-Nick ile. Fakat o da ne? Kahramanımız işe başladığı gün ilk görevini alır ve Chimera’nın yöneticisi olan Archbishop ile bir röportaj yapması istenir. Sevinçli bir şekilde işe koyulan D-Tritus, tam da Archbishop’u sefa sürdüğü bir anda rahatsız ettiği için karşısındaki tarafından fena halde terslenir. Gerçi bu terslenişinin bedelini ağır ödeyecektir daha sonrasında: Archbishop, robotların korkulu rüyası canlı yaşamlar tarafından kendi evinde hunharca katledilir. Tahmin edin bunu kim araştırmaya kalkar?

Bunları biliyor muydunuz?: D-Tritus, Betty’e fena halde aşık!

Oyuna alışmaya başladığınız ilk dakikalardan sonra Scrapland’ın, geçtiğimiz sene içerisinde piyasaya çıkmış olan Beyond Good & Evil ile epey benzer yanlarının olduğunu fark ediyorsunuz. Her ne kadar BG&E’de işimizin çoğunda sadece fotoğraf çekmemiz gerekiyorduysa da aksiyon temalarından da yüklü miktarda nasibini almıştı. Grafikleri, karakteri ve oyun yapısı ile çokça da sevilmişti. Kıyaslama yapabilmeniz açısından Scrapland’ı da nispeten ona benzetebilirim. Gerçi Scrapland’ın içeriğindeki detaylar Beyond Good & Evil’i rahatlıkla birkaç defa katlayacak kadar derin ve ince. Scrapland’da yaptığınız şey, Chimera içinde altınızda uzay geminiz ile hareket halinde olarak ana görevin peşinden fütursuzca koşuşturmak ve yan görevler ile ilgilenmek. Ana görevimiz elbette bu cinayetteki sis perdesini aralamak. Bunu gerçekleştirmek için uğraşırken yaptığınız işler arasında fotoğraflar çekmek, haberler edinmek, bazen kanun dışı, bazen kanun içi olaylara karışmak oluyor. Eğer illegal bir işe burnunuzu sokarsanız polisler ensenize biniveriyorlar. Oyunda kanun dışı olarak sayılan davranışlar arasında hırsızlık yapmak(ki hırsızlığı polis merkezindeki polisler bile yapıyorlar), GDB ile başkalarının yerlerine geçmek(bunun ne anlama geldiğini birazdan anlatacağım) ve başka robotlara zarar vermek bulunuyor. Bu saydığım olaylardan birini uzay geminizin içindeyken gerçekleştirirseniz ve üstüne üstlük polislerce fark edilirseniz, bütün Chimera’nın polis departmanı peşinize düşüyor. Onları alt ettiğiniz taktirde etrafa saçtıkları paraları alıp cebinize indirebilirsiniz.

Chimera’da yaşananlar gerçekten de şehirdeki düzenin ne kadar yitip gitmiş olduğunun göstergesi. Boşlukta çatışmalar eksik olmuyor, herkes birbirinin paralarını çalıyor. Özellikle bunu yapanların, yani hırsızlığı asıl yapanların polisler olması oldukça ironik. Minicik ayakları ve dev gibi gövdeleri ile yanınıza vardıklarında “Stop! Give me the money, give me the money, give me the money, give...” diye sonsuza kadar size seslenmeleri o kadar sevimli ki. Aslında belki sırf bu açıdan Scrapland’ı GTA ile örtüştürebilirim de. Çünkü şehirde eksik olduğu düşünebileceğim şeylerden birisi çeteler. Onu da dediğim gibi polislerin üstlenmiş olmasını fark ettiğinizde kendinizi tutamayıp basıveriyorsunuz kahkahayı. En azından benim çok hoşuma gitti onları böyle gördüğüm zaman. Tabii bu soygunculuk işini sadece polislere yüklememek lazım. Ayakları yere deyen bütün robotlar birbirlerinin ceplerine göz dikmiş vaziyetteler. Onların arasında bir tane robot var ki insanın dakikalarca konuşup sesini dinleyesi geliyor. Onlar Stapler’lar. Yaklaşık bir karış boyundaki yürüyebilen ayaklı küçük fenerler; dört yaşındaki sevimli bir kız çocuğunun şeker mi şeker ses tonunun aynısına sahipler.

Merak etmeniz gayet doğal olacaktır ki bu kadar robotun burada acaba ne işi var? Aslında bulunduğunuz mekanlar gayet kalabalığı gerektiren yerler ve burası da robotlar tarafından yaşanılan bir yer olduğu için gayet doğal görünebilir. Zira oyunu oynarken bu etraftaki doluluk sizi çok fazla rahatsız etmiyor. Çünkü şehrin trafiğindeki keşmekeşliği gördükten sonra binaların içlerinin de en az dışarısı kadar karmaşık olmasının gerekliliği kendini belli ediyor. Bunun aslında bambaşka bir nedeni de yok değil. Kahramanımız D-Tritus oyunun başlarında fotoğraf makinemiz, inanılmaz Sebastian sayesinde öğrenerek bir hareketle The Great Data Base(GDB)’e ve hedefindeki robotun kontrolüne geçmeyi öğreniveriyor. Bunu da bir sağ tık ile gerçekleştiriyor. Bu özellik bize bütün bölümler boyunca yardımcı oluyor. Etraftaki yoğunluğu da yapımcılar bu yüzden bu denli yüksek tutmuş olmalılar diye bir mantık çok da yanlış olmaz sanırım. Örneğin polisler tarafından korunan bir binaya D-Tritus bedenindeyken girmemize izin verilmezken GDB yardımıyla yada direkman gücümüzü etrafımızdakiler üzerinde kullanarak polis şeklini aldığımızda sorunsuzca ilerleyebiliyoruz. Aynı şekilde minik bir Stapler şeklini kullanıp küçük deliklerden geçebiliyoruz. Tabi bu noktada belirtmem lazım ki, bu yaptığınız şey Chimera kurallarına aykırı ve eğer bu esnada polislere yakalanırsanız etraftaki herkes sizin peşinize düşüyor, minik polisler bir savaş tankına dönüşüveriyor, bishoplar sizi ispiyonluyor.. Ama ilginçtir, ekranın sol alt kısmındaki haritamızın yanında biz fark edildiğimiz zaman beliren çubuk kırmızıdan maviye dönüp en sonunda da gözden kaybolduğunda etrafta rahatlıkla dolaşabiliyoruz. En azından onların yapay zekalarını biraz daha geliştirselermiş daha hoş olabilirmiş. Kılık değiştirdiğinizde dikkat etmeniz gereken bir diğer husus da etrafta Beholder ve Doorkeeper olup olmadığı. Çünkü bunlar, siz farklı bir görünümde olsanız bile sizden şüphelenebiliyorlar. O yüzden dikkat etmek gerekli.

Bunları biliyor muydunuz?: Spoot-Nick, aslında dematerializers’den gelen bir alien!

Oyundaki en önemli bölgeleri GDB’lerin bulunduğu yerler oluşturuyor. GDB’lerin mantığına göre Scrapland’da hiçbir robotun ölme ihtimali yok. Bunun nedeni ise her robot türünün datalarının GDB’de depo edilmiş olması. Ola ki bir robot parçalanır veya herhangi bir şekilde tamir edilmeyecek şekilde kırılırsa GDB tarafından tekrar eski haline dönüştürülüyor. Peki madem öyle ne diye Chimera’nın yöneticisi Archbishop öldü diye soracak olursanız, onun GDB’deki datasının sistemden çalınmış olmasını neden olarak gösteririm. Etrafta kimsenin olmadığı bir anda bu GDB merkezlerini boşta yakalarsanız GDB’nin ekranında görünen bütün karakterlerin görüntüsüne bürünebilirsiniz. Onların arasında Betty, Berto ve hatta Archbishop bile var. Seçtiğiniz kişinin görüntüsüne büründüğünüzde kullanabileceğiniz özellikler değişiyor ve saldırı teknikleriniz farklılaşıyor. Aslında oyunun türüne bu noktada aksiyondan çok adventure veya farklı bir çeşit RPG desek fazla abartmış olmayız. Çünkü oyunda sadece gücünüzü topladığınızda veya etraftaki ekstra güç bataryalarını bulduğunuzda saldırıya geçebiliyorsunuz. Onun dışında herhangi bir zaman herhangi bir ateşli silah ile herhangi bir şekilde etrafınızdakilere saldırma imkanınız yok. Bu her ne kadar oyun ile tanışmadıysanız biraz kısıtlayıcı gibi durabilir; ama, öyle değil. Zaten aklınızda olan ilk şey, bir an önce herhangi bir terslik meydana gelmeden görevi yerine getirip uzay gemisine atlamak oluyor. O yüzden bu konuda endişe duymanıza gerek yok. Uzay aracınızın koltuğunda oturduğunuz süre zarfında ise böyle bir kısıtlama ile karşılaşmıyorsunuz. Birbirinden güçlü yedi farklı silah ile aracınızı donatmanız mümkün.

Ayrıca bütün bunların dışında oyunda bir de canınıza dikkat etmeniz lazım. Bahsettiğim şey oyununa göre değişen ekranın sağında yada solunda bulunan o 100 üzerinden derecelendirilmiş şey değil; eski oyunlarda olduğu gibi can sayınız. Bu şu demek oluyor; oyunda bir miktar can hakkınız var ve bu canlarınızı bitirmemelisiniz. Çatışmalar sonunda eğer sahip olduğunuz can hakkını bitirirseniz oyun sizin için komple bitmiş olmuyor. Hemen peşinden gelen bölümde kendinizi hapishanede buluyorsunuz ve oradan firar edip oyuna kaldığınız yerden devam etmelisiniz. Yalnız bu hapishane bölümünü, eğer canınız yoksa, her yakalanışınızdan sonra tekrar ve aynı çizgisellikle oynamak fazlasıyla sıkıcı oluyor. Yakalandığınız anda bu bölümü baştan oynayacağınıza en son kaldığınız autosave’den devam etmek çok daha mantıklı gibi duruyor ve ne yazık ki oyundaki sistemin burada biraz çuvalladığına şahitlik ediyoruz. Can satın almak istiyorsanız gitmeniz gereken adres ise Bishop ve Archbishopların olduğu yer. Onlarla konuşarak can satın alabiliirsiniz.

Yapacaklarınızı para hesabına göre gerçekleştiriyorsunuz. Para birimimiz ise oyuna özgü bir şey: $crap! Gayet orijinal ve göze hoş görünen bir sistemi var. Para kazanmak için çoğu kez The Crazy Gambler’in organize ettiği yarışlara katılıp birinci olmanız gerekiyor. Onun organize ettiği yarışları kazandığınız taktirde para kazanıyorsunuz. Bunlara Crazy Bet! deniliyor. Onun dışında eğer üç yarış kazanırsanız Super Crazy Bet! adındaki bir yarışa katılıyorsunuz ve bu yarışın ödülü para olmuyor. Bu kez elde ettiğiniz şey, uzay aracınıza takabileceğiniz güçlü bir silah oluyor. Ayrıca uzay gemisi çalıp onları Rusty’nin tamirhanesine getirdiğinizde onları satabiliyorsunuz da. Bu sayede yüksek miktarda paralar kazanıp uzay geminizi çeşitli yönlerden modifiye bile edebiliyorsunuz.

Bunları biliyor muydunuz?: Scrapland’ı son bir sene içindeki en eğlenceli oyun ilan ettim!

Oyunun grafiklerine güzel veya kaliteli gibi bir sınıflandırma getirmek ona hakaret etmekten farksız olur. Yadsımamak gerekir ki böyle bir şeyin mevcut olduğunu telaffuz edecek değilim. Modellemeler şahane ve detaylar gerçekten de çok derin. Ama asıl bahsetmek istediğim bu değil. Grafikler çok şirin, tatlı ve sempatik. Berto’nun gözleri, Sebastian’ın ufacık kolları, Betty’nin enfes fiziği gerçekten de sanki bir insanı modellermişçesine başarılı. Onların görüntülerine dair karşılaşabileceğiniz çok fazla bir eksi yön yok. Etraftaki yapıların dokuları da uzay geminiz ile dibine kadar yaklaşsanız bile can sıkıcı görüntüler göstermiyor size. Bir betonun yada koltuk döşemeleri yada herhangi bir mekana ait dokular fazlasıyla kaliteli. Bunu sağlayan en önemli nokta ise renklerdeki canlılık. Fakat grafiklerin bu kadar sevimli olduğu bir oyunda renklerdeki canlılık bir süre sonra göz yorucu noktaya geliyor. Bunu en iyi bir şekilde Betty’e bakarken fark ediyorsunuz. Üzerindeki kırmızı kıyafet her ne kadar onu gayet alımlı ve canlı gösterse de kırmızı renkteki ve etraftaki aşırı parlak efektler gözlerinizi acıtabiliyor. Seslere ise yazının genelinde hemen her satırda değindiğim için şu aşamada sadece mükemmel diyerek kestirip atacağım, bundan da zerre kadar utanç duymayacağım(?).

Scrapland benim inanılmaz derecede hoşuma gitti. Tam beklediğim ve istediğim şeyleri oyunu oynarken hissettim. Bilhassa seslendirmelerdeki başarısı oyuna bambaşka tatlar eklemiş. Karakterlerin seslerindeki uyum, mimiklerindeki etkileşim, duruşları, çizimleri ve animasyonları fazlasıyla başarılı. American McGee’nin önderliğindeki yapımcı ekip gerçekten de metal kaplamalı karakterleri çok uygun modelleyerek, o poligondan yoksun olmasını beklediğim dokuları ince işleyip derin bir hava verebilmeyi sağlamışlar. McGee’nin serüveni burada bitmiyor tabii ki! American McGee yaklaşık bir sene önce son bombasını da patlatmıştı: American McGee’s OZ! Alice’den sonra OZ Büyücüsü de sistemlerimize konuk olacak. Ama son dedikodulara göre bu oyun sadece XBox için hazırlanmaktaymış. Peki şimdi ne yapmalı? Dönüp D-Tritus’un macerasında ona arkadaşlık etmeli. Metal yığını deyip geçmeyelim bari bundan sonra. Teneke kutular benim dostumdur, mutfak robotunu tamir etmeye koyulacağım şimdi de.